Wat gaat een jaar toch snel!

"Hoi, ik heb een afspraak met Christina Westerbeek". Zo melde ik me vorig jaar, ergens in oktober, aan de balie bij DC Klinieken Groningen. Christina had me uitgenodigd voor een rondleiding in de kliniek aan de Geulstraat. Geheel vrijblijvend, om eens te kijken wat ik er van zou vinden. Ik had nog nooit van ze gehoord, was (werk) zoekende en wist niet welke kant ik op wilde, wat na dit bezoek compleet was veranderd.. Kort na mijn bezoek kwam er een functie online voor medewerker zorgondersteuning bij DC Groningen. Ik solliciteerde, werd uitgenodigd en voor ik het wist stond ik op maandag 16 november in mijn witte pak klaar om te worden ingewerkt. 

En zo zat ik ineens in een wereld van (kinder) allergologie, dermatologie, MDL, neurologie, kindercardiologie en een pijnpoli, waar de ene na de andere medische term me om de oren vloog. Termen die me lieten duizelen in mijn spiksplinternieuwe hagelwitte sneakers! Woorden als duplex, reversibiliteit, desensibilisatie.. Subcutaan, sublingual en urticaria. Woorden die nog maar het topje van de ijsberg bleken te zijn. Elke afdeling met zijn eigen termen, wat het werk zowel lastig als interessant maakt. 

De eerste geboden 28 uur per week werden al vrij snel opgeschaald naar 32 uur per week. Op het moment dat de werkzaamheden aan de balie wat eigen waren geworden, ging ik ook één dag in de week scopen van de maag en darmonderzoek reinigen en desinfecteren. Geloof me, het klinkt viezer dan dat het is. Doordat het compleet iets anders is dan de werkzaamheden aan de balie, is het juist een mooie afwisseling en vind ik het heerlijk om deze dag er tussen te hebben. 

Na een tijdje besloot ik om blogs te gaan schrijven, gewoon in mijn vrije tijd, om te delen op social media, zowel voor mezelf als voor een ieder die het maar lezen wil. De eerste was snel geschreven, een blog over desensibilisatie. Een woord die ik in eerste instantie amper over mijn lippen kon krijgen maar die ik inmiddels, door dagelijks gebruik, vloeiend kan uitspreken. Door het schrijven van die blog leerde ik zelf ook meer over deze immunotherapie (https://wie-schrijft-die-blijft.blogspot.com/2021/04/desensibilisatie-hoe-zit-dat-nou-precies.html?m=1) Ondanks dat het de bedoeling was om zeker meer te gaan schrijven, is het helaas nog maar bij die ene gebleven. Tenminste tot aan nu. 

We zijn inmiddels bijna een jaar verder en wat voor een jaar. Naast dat ik in de praktijk ontzettend veel heb geleerd, heb ik meerdere certificaten behaald. Waar ik in het begin nog dacht hoe ik het allemaal in de vingers zou krijgen, merk ik juist nu dat er weer meer ruimte is om nieuwe dingen te leren. Blijkbaar is desensibilisatie afgelopen jaar de rode draad gebleken, want sinds 1 september mag ik, door een andere indeling voor het desensibilisatie spreekuur voor patiënten, helpen bij dit spreekuur. Niet voor de prikjes zelf maar voor de administratieve kant en het klaarleggen van de spuiten. Superleuk om steeds meer te leren en dat die kans geboden wordt. Ik vind het daarom ook niet heel gek dat DC Klinieken weer is verkozen tot een great place to work. 

Het enthousiasme waar ik een jaar geleden mee begon is er nog steeds. Omgang met patiënten, de collega's en het werk.. Het gehele plaatje past gewoon. Gelukkig denkt DC Klinieken er ook zo over, want mijn contract wordt verlengd en mag ik dus langer blijven! Ik zie er dan ook naar om uit om mij nog verder te ontwikkelen...